“Benim çocukluğumda durumlar düzgün değildi, ebeveynler çocuklarına oyuncak alamıyordu. Oyuncak dükkanlarının önünden geçerken babam oyuncak alamayınca ağlardım. Babam ise ‘Ekmeği düşün, her şey istediğin üzere olmuyor, şu an bunu alamam’ sıkıntısı.”
Birkaç sene sonra yaşadıkları uyuşmazlık nedeniyle bu dükkandan ayrıldığını kaydeden Haliki, piyasayı bildiğini, öteki oyuncak tamircilerinin de kendisini tanıdığını, oyuncak alım satım işi yapan bir Ermeni tüccarın kendisine yardımcı olduğunu ve dükkanında ona yer verdiğini anlattı.
“Bozulan her şeyi ben tamir ediyordum. Kendisinden para almıyordum zira bana yer vermişti, telefon bile vardı. Benim için çok fedakarlık yaptı. Sonra İran’da ihtilal oldu ve o buralarda kalamadı, İspanya’ya gitti. Uygun bir fiyata dükkanı bana sattı.”
Çalışırken çocuklarının da yavaş yavaş kendisinden bu işi öğrendiğini aktaran Haliki, hepsini okutmasına karşın onların da tıpkı mesleği devam ettirdiğini kaydetti.
Haliki, eşine minnettar olduğunu, kendisine çok fazla yardımının dokunduğunu tabir ederek, “Bebekler için elbiseler dikiyor. Ne vakit dikiş işi için yardım gerekirse eşim bana yardımcı oluyor. Öbür tamirat işlerinde de daima bana yardımcı.” dedi.
“Bazen çok eski oyuncak ya da bebek geliyor. Onlara modül lazım oluyor. Eski haline döndürmek güç olabiliyor. Gelen oyuncakların yüzde 90’ını tamir edebiliyorum. Bendeki kesimler tamiratta çok işime yarıyor.”
“Şimdi konutumda bu odayı düzenledim artık burada çalışıyorum. Çocuklar dükkanda oyuncakları tamir ediyor. Birtakım oyuncakları da tamir etmem için bana getiriyorlar.”
“Üç çocuğum da dükkanda çalışıyor. Helikopter ve drone üzere elektronik şeyleri kendileri tamir ediyorlar.”